Κάθε γαμήλια τελετή είναι στην πραγματικότητα ένα ευτυχισμένο τέλος παραμυθιού και η ολοκλήρωση μιάς όμορφης ιστορίας αγάπης ανάμεσα σε δύο ερωτευμένους ανθρώπους. Αυτά τα βαθιά συναισθήματα είναι πάντοτε ο πιο σημαντικός παράγοντας και η απαραίτητη προϋπόθεση για μία επιτυχημένη φωτογράφιση. Υπάρχουν όμως και κάποιες φορές πού πίσω από το ευτυχισμένο ζευγάρι, απλώνεται ένα πανέμορφο αστικό και φυσικό περιβάλλον και τότε πραγματικά το παραμύθι τού γάμου ξεχειλίζει από χρώματα, μνήμες και νοσταλγικές εικόνες.
Για την πιο ευτυχισμένη στιγμή τής ζωής τους η Βάγια και ο Γρηγόρης, δύο όμορφοι και γλυκύτατοι άνθρωποι, επέλεξαν το μετόχι τού Πανάγιου Τάφου στην Πλάκα. Η μικρή εκκλησία τού μοναστηριού, οι Άγιοι Ανάργυροι, είναι κρυμμένη στην καρδιά τής πιο ιστορικής περιοχής τής Αθήνας. Στην δροσερή αυλή τού ναού υπάρχουν διάσπαρτα τα πέτρινα σημάδια από τα αρχαία χρόνια, ενώ τα παλιά σπίτια της Πλάκας σε απόσταση αναπνοής, αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και ταξιδεύουν το μυαλό σε αλλοτινές εποχές.
Είναι πραγματικά ένα περιβάλλον απόλυτης ηρεμίας στην καρδιά μιάς μεγαλούπολης και ίσως γι’ αυτό ο Γρηγόρης δείχνει τόσο χαλαρός την ώρα πού περιμένει την αγαπημένη του Βάγια, σφίγγοντας στα χέρια την ανθοδέσμη με τα λευκά τριαντάφυλλα. Οι πρώτοι καλεσμένοι κατεβαίνουν τα λίγα σκαλοπάτια πού οδηγούν στον περίβολο του ναού και ο φωτογραφικός φακός απαθανατίζει τις πρώτες αγκαλιές, τα χαρούμενα πρόσωπα και εκείνη την αδιόρατη συγκίνηση πού κανείς δεν μπορεί να αποφύγει σε παρόμοιες στιγμές. Προσπαθώ να φωτογραφίσω όλες τις σκηνές χαράς και τα συναισθήματα πού απλώνονται μπροστά μου και καθώς ο χώρος είναι μικρός και απομονωμένος από τον θόρυβο τού δρόμου, νιώθω σαν να βρίσκομαι στο σαλόνι ενός φιλόξενου σπιτιού. Εγκαταλείπω για λίγο τον Γρηγόρη στις αγκαλιές γονιών, φίλων και συγγενών και ανηφορίζω τα στενά για να προλάβω την Βάγια πού πλησιάζει στο μετόχι.
Τα σπίτια, τα καταστήματα και τα χρώματα της Πλάκας μπορούν να κάνουν ευτυχισμένο κάθε φωτογράφο, καθώς δημιουργούν και προσφέρουν απλόχερα ένα φυσικό και πανέμορφο φόντο σε κάθε φωτογραφία. Η Βάγια, μαζί με φίλους και συγγενείς, περπατά ανάμεσα σε μικρά ταβερνάκια, σπιτικές αυλές μιάς περασμένης εποχής και ανηφορικά δρομάκια. Το πανέμορφο απέριττο νυφικό έρχεται σε αντίθεση με την πανδαισία χρωμάτων πού υπάρχει γύρω σε τοίχους, πόρτες και παραθύρια. Στην κορυφή ενός πλακόστρωτου βρίσκω την ευκαιρία για μερικές ακόμη όμορφες φωτογραφίες – η Αθήνα πίσω απλώνεται μακρινή σε μαγευτική πανοραμική θέα, όλα αναπνέουν στα ανθρώπινα μέτρα, δεν υπάρχει τίποτα το κραυγαλέο ή το παράταιρο γύρω μας…
Λίγα λεπτά αργότερα ο Γρηγόρης παραδίδει απαλά την ανθοδέσμη στα χέρια τής Βάγιας και ένα τρυφερό φιλί επισφραγίζει την απόφασή τους να ξεκινήσουν ενωμένοι το δύσκολο, αλλά πάντα γοητευτικό, ταξίδι τής ζωής. Το ζευγάρι περνά πρώτο τη θύρα της μικρής εκκλησιάς και στα πρώτα λόγια τού ιερέα, τα παλιά βιτρό στέλνουν το φώς τού χειμωνιάτικου ήλιου επάνω σε πρόσωπα χαμογελαστά μα και συγκινημένα – οι καλεσμένοι είναι όλοι στενοί φίλοι των παιδιών και μπορούν να νιώσουν τα έντονα συναισθήματα πού γεννιούνται τέτοιες ώρες…
Όπως είναι φυσικό, όταν τελειώνει το μυστήριο, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο χαλαρή, τα γέλια και οι φωνές περισσεύουν. Την ώρα πού το ζευγάρι βγαίνει από την εκκλησία, δέχεται την παραδοσιακή πια «επίθεση» με ρύζι και οι ευχές για ζωή ευτυχισμένη και ανέμελη ακούγονται από παντού. Όλοι ανυπομονούν να φωτογραφηθούν με τον Γρηγόρη και την Βάγια, να τους αγκαλιάσουν, να ψιθυρίσουν μια ευχή, να μοιραστούν την χαρά τους. Η φωτογραφική μου μηχανή εργάζεται ασταμάτητα, γιατί γνωρίζω καλά ότι αυτές οι φωτογραφίες τού γάμου, σε λίγα χρόνια θα είναι ένας πολύτιμος οδηγός αναμνήσεων και ένα απάνεμο λιμάνι για το ζευγάρι, κάθε φορά που θα θέλει να επιστρέφει και να ξαναζεί αυτές τις μοναδικές στιγμές της ζωής του.
Πρέπει να προλάβουμε το φώς της ημέρας, είναι κρίμα να μην εκμεταλλευθούμε το όμορφο τοπίο γύρω μας, τα Αναφιώτικα απλώνονται δίπλα σε απόσταση αναπνοής. Με τον Γρηγόρη και την Βάγια περπατάμε στα μικρά στενά πού θυμίζουν νησιώτικα καλντερίμια, στεκόμαστε κάτω από παράθυρα βαμμένα σε εκτυφλωτικό μπλε και κόκκινο χρώμα, οι δυό τους μοιάζουν απόλυτα ευτυχισμένοι την ώρα πού παίρνω τις τελευταίες φωτογραφίες με φόντο τα τείχη της Ακρόπολης…
Γρηγόρη και Βάγια νιώθω ειλικρινά την ανάγκη να σας ευχαριστήσω πού εμπιστευθήκατε την δική μου ματιά για την φωτογράφιση τών πιο σημαντικών στιγμών τής ζωής σας και πραγματικά ελπίζω το αποτέλεσμα να ξεπέρασε τις προσδοκίες σας. Στην μνήμη μου μένουν ολοζώντανα τα χαμογελαστά σας πρόσωπα και τα όμορφα χρώματα εκείνης τής μέρας. Από τα βάθη τής καρδιάς μου εύχομαι να είναι η ζωή σας το ίδιο χαρούμενη, πολύχρωμη και λαμπερή και στον κοινό αγώνα πού μόλις έχετε ξεκινήσει, μακάρι να περισσεύουν πάντα οι επιτυχίες και όλα σας τα όνειρα να γίνουν σύντομα πραγματικότητα…
